Surf and Adventure project - Bart Rus

Lees hieronder het verhaal van Bart, hij heeft het Surf and Adventure project in Kaapstad gedaan. Dank Bart voor je leuke verhaal en de mooie foto’s!

Mijn ervaring  bij het Surf and Adventure project in Kaapstad

“Mijn vlucht ging heel goed, het is voor mij de eerste keer dat ik alleen met het vliegtuig reis dus naast veel zin was ik ook gespannen of ik wel veilig en wel aan zou komen. Maar de vlucht ging goed.. Bij aankomst stond er alleen niemand op mij te wachten waardoor ik onzeker werd of de organisatie wel wist dat ik zou komen. Mijn geluk, mijn vlucht bleek 20 minuten eerder te zijn aangekomen waardoor ik dus te vroeg was aangekomen. Al snel vond ik Ashley van de partnerorganisatie en zij bracht mij naar mijn bestemming. We kwamen aan bij het leuk hostel voor backpackers en vrijwilligers en wat tevens een bar en het kantoor is van de partnerorganisatie hier. Echt een geweldige plek met aardige mensen, veel hulp, het is er knus en heel erg mooi. Ik raad iedereen die langs Kaapstad reist aan om hier een paar dagen te blijven. Het ligt in een suburb genaamd Table View, net buiten Kaapstad. Ik werd verder gebracht naar het Volunteer House, 50 meter verderop. Dit zijn 4 appartementen met 2 kamers, badkamer, woonkamer, keuken en ernaast een garage waar we allemaal eten en verzamelen voor activiteiten.

De eerste dag in Kaapstad 

Ik kwam vrijdagochtend aan in het vrijwilligershuis en ik kon fijn even iets voor mezelf doen en bijkomen van mij reis. Om 5 uur ’s avonds was de eerste meeting. Ik besloot om in de tussentijd naar het strand te gaan wat 5 minuten lopen is en nam een duik in de zee. Ik dacht dat de zee in Afrika warm zou zijn, maar ik had het fout. Terwijl ik weer terug wou lopen naar het vrijwilligershuis, verdwaalde ik omdat ik vergeten was waar Salty’s was (ja ik was 5 minuten weg). Ik heb 2 uur rondjes gelopen. Maar het voordeel was dat ik wel de omgeving goed heb kunnen bestuderen. Wat me opviel was dat alle huizen afgeschermd zijn met muren en stroomdraad ter beveiliging. Het gaf me toch wel een onveilig gevoel en ik had door dat ik ver van huis was. Terug in het volunteer house leerde ik iedereen daar kennen, we kregen een Afrikaanse tasting van de locals waarbij we de poot van een kip en het hoofd van een lam konden proeven. Daarna hadden we een braai (Afrikaanse barbecue) om de nieuwe volunteers welkom te heten.  Daarna gingen we gezellig naar de plaatselijke sportsbar Buckleys. Ik had meteen een hele goede click met de groep, er zitten hier allemaal jongeren tussen de 17 en 23 jaar. Na een geweldige avond zat mijn eerste dag hier er alweer op. Ik had meteen het gevoel alsof 4 weken hier veel te kort zou zijn.

Zaterdag heb ik rustig mijn roes uitgeslapen en daarna was het tijd om een kostuum te vinden voor een heel vet Halloween feest dat was georganiseerd bij Salty’s. Het was een geweldig feest waarbij bizarre kostuums, mooie muziek en koud bier voor een goeie tweede avond zorgden. 2 dagen, 2 feesten. Mijn reis begon goed.

Kennismaken met de school

Zondag nam een van mijn kamergenoten, Nicolai, me mee naar Waterfront. Hier heb ik de beste smoothie ooit gehad en heb ik heerlijk wat gegeten. Bij terugkeer kreeg ik mijn introductie voor mijn eerste dag op de school.We moesten om 8 uur klaarstaan om vervolgens in een veel te klein en veel te vol busje naar de scholen te rijden. Er zijn verschillende scholen in de townships. De vrijwilligers worden onderverdeeld op verschillende scholen in verschillende townships. Bij het binnenrijden van de townships had ik meteen door dat het hier anders is dan bij het “luxe” Salty Crax. De school waar ik op zit heet Sarah’s, de armste van de 4 scholen. Daar aangekomen werd ik geconfronteerd met de grootste armoede dat ik ooit in mijn leven heb gezien. Op het nieuws en op school krijg je wel eens beelden te zien van hoe mensen in krottenwijken leven. Het is te gek om voor te stellen, leven met letterlijk niks. Het is niet te omschrijven in woorden, zelfs foto’s kunnen niet uitdrukken hoe heftig het is. Je moet het met je eigen ogen ervaren om te beseffen hoe slecht mensen het hier hebben. De school zelf stelt weinig voor, het is klein, gemaakt van containers en het speelplein bestaat uit droog zand, stenen en afval. Gelukkig was er nog één ding dat alles goed maakte, het moment dat ik de klas inliep. Ongeveer 15 kinderen van 3 tot 5 begonnen te schreeuwen en te lachen toen wij binnenkwamen. Ik heb in 5 minuten meer knuffels gehad dan in het hele afgelopen jaar. De kinderen spreken slechts een paar woorden Engels, waaronder het woord teacher, wat ze gebruiken om de vrijwilligers die aanwezig waren te omschrijven.

Mixed feelings

Er was één docent in de klas, een vrouw die naar mijn gevoel weinig om de kinderen gaf. Ze zat in een hoekje van het lokaal met een baby op haar rug gebonden een luier te verschonen. De kinderen zijn geweldig maar onopgevoed. De hele dag door zijn we bezig geweest uit te leggen dat je niet je emoties moet uiten door met stenen te gooien. Ondanks dat de kinderen geweldig zijn met het delen van eten, zijn ze minder goed met het delen van speelgoed. Naast het vechten met elkaar was het onmogelijk uit te leggen dat het niet hygiënisch is om midden op het schoolplein te plassen. Het feit dat ze geen idee hadden wat wij zeiden hielp ook niet echt mee. Met gemengde gevoelens ging ik de dag door, verafschuwd van hoe de kinderen leven en gemotiveerd om het beter achter te laten reed ik om 12 uur in het busje weer terug naar het volunteer house.

Afrikaanse tijd

Van maandag tot en met vrijdag, van 8 tot 12 ben ik elke dag op de school. In de middagen ben ik of aan het surfen, kinderen aan het helpen met zwemmen, sporten of ben ik andere activiteiten aan het doen. De avonden zijn voor het uitgaan. Dinsdag is karaoke, woensdag bierpong, vrijdag, zaterdag en zondag is het weekend. Op avonden waarbij we niet de stad in gaan kijken we gezellig samen films, chillen we rond het volunteer house en bereiden we ons voor op de volgende dag. Het ritme is hier heel langzaam. Als we om 12 uur opgepikt moeten worden is het meestal half 1, meetings om 4 uur zijn om 5 uur en veel activiteiten komen uit spontane ideeën in plaats van een gepland schema. Afrikaanse tijd word het genoemd, ik voel me er wel in thuis.

Eigen initiatief is heel erg belangrijk

Na de eerste paar dagen op school zag ik steeds meer vooruitgang, zowel bij de kinderen als bij mijzelf. Ik kan zeggen dat ik goed met de kinderen ben, ze tonen respect en beginnen steeds beter te luisteren. Het moeilijkste in het begin had ik met nee zeggen. Deze kinderen hebben helemaal niets en ik zou ze de wereld willen geven. Maar als je er tegen één ja zegt, willen ze natuurlijk allemaal. Dat vind ik erg lastig. Samen met Anthony, mijn kamergenoot,  iemand waar ik veel mee optrek, heb ik de afgelopen paar weken veel voor de kinderen gedaan. We bereiden lessen voor, kopen speelgoed en geven de kinderen een zo fijn mogelijke tijd. Sinds dag één heb ik meteen geleerd dat alles op eigen initiatief aankomt. Vanaf het moment dat je de klas binnenloopt is er niemand die zegt wat jij of de kinderen moeten doen. Ik merkte dat veel andere vrijwilligers niet wisten wat ze moesten doen, iedereen wachtte maar tot er iemand was die zei wat er ging gebeuren. Maar dat werkt natuurlijk niet. Vanaf het moment dat ik besloot die persoon te zijn om zelf initiatief te tonen en niet af te wachten, begon het allemaal heel soepel te lopen. Het werd zo makkelijk voor ons allemaal en de dagen begonnen steeds leuker te worden. Anthony en ik begonnen ons steeds beter voor te bereiden en met heel wat improvisatie hebben we hele leuke dagen gehad. Ik merk heel erg dat dagen die ik goed voorbereid en meer initiatief neem, de betere dagen zijn. De afgelopen weken heb ik zo veel vooruitgang gezien in hoe de kinderen zich gedragen. Zowel de kinderen als ik zelf hebben veel meer plezier nu. Dus nogmaals, eigen initiatief is heel erg belangrijk hier!

Blij met alles

Je hoort wel eens verhalen dat de kinderen in armoede blij zijn met een stok en een wiel. Om eerlijk te zijn, ze zijn blij met minder. Alles wat ik voor ze neerzet of met ze doe vinden ze prachtig. Van goocheltrucs en lego, tot iets simpels als een bal heel hoog in de lucht gooien. Hun zwakste punt, ze optillen en een knuffel geven. Hetgeen wat hun het meest gelukkig maakt, maakt mij het meest verdrietig. Deze kinderen willen je aandacht en wij (de vrijwilligers) zijn de enige die ze echt veel aandacht geven. Het gevoel dat wij het enige zijn wat ze hebben is I

In één woord, geweldig!

Ik ben hierheen gegaan met het idee dat ik ging surfen, bungeejumpen, zwemmen met haaien en veel andere activiteiten zou doen. Ondanks dat ik dit allemaal ga doen, is het voor mij niet waar deze reis om draait. Het gaat om alle vrienden die ik hier maak, de mensen die ik leer kennen en om de kinderen. Ik heb hier wijnplantages gezien en wijn geproefd, ik heb op gigantische golfen gesurft, de 100 biershot challange gedaan, ik heb dingen gezien die ik nog nooit heb gezien, vrienden gemaakt met mensen van over de hele wereld en elke dag heb ik het mooiste uitzicht op zee en de Table Mountain. Het is hier in één woord, geweldig!  Zelfs zonder echte verwachtingen bleek alles hier anders te zijn dan ik me ooit had kunnen voorstellen. Wat ben ik blij dat ik deze reis gemaakt heb.”